خسته ام اما بخواهی، تکیه گاهت می شوم
بین تنهایی ِ آدم ها، پناهت می شوم 
یک شب از دنیا به عشقت، دست ِ خود را می کشم
در هوای خانه ای تاریک، ماهت می شوم 
تا نگاهم می کنی از شوق، می ریزد دلم
خیره در آئینه ی، چشم سیاهت می شوم
با تو دنیا تیره و تاریک هم، باشد خوش است
تو فقط عاشق بمان ... فانوس راهت می شوم
گاه ابرم ... گاه باران ... گاه شیرین ... گاه تلخ ...
همدم حال و هوای، گاه گاهت می شوم 
بی تو مردن آخرین درد من از، این لحظه هاست
در کنار تو شبی از مرگ، راحت می شوم.....

گاهی باید....

گاهـــــے آنلاینـــــیم

بـــــے هیچ دلیلـــــے

نـہ ڪســـــے هست ڪہ حرف بزنــے

نـہ چیزۍ هست ڪہ بنویســـے

گاهـے تۅے دنیاے حقیقـے ڪہ ڪم میارے

میاے تۅے دنیاۍ مجازۍ

ڪہ شاید حضورت حس بشـہ

شاید یڪے بفهمــہ هستـــے

گاهـے تنها جایــے ڪہ میتونـے باشـے

همین دنیاۍ مجازی

اگـہ توے زندگیت...
یه دوست خوب داشته باشـے
خیلے خوبـہ...
حالا اگہ اون 
دوستت همسـرت باشـہ؛
خوشبخت ترینے...
پس اول سعی ڪن 
خودت براے همسرت؛
بهتریـن دوست باشے...

دلم‌...
نگاهت را میخواهد،
اندکی هم لبخندت،
تاباور کنم،زندگی زیباست!
کمی هم دوستت دارم...
گفتنت را،برای زنده ماندنم!
میبینی چه کم توقع ام...

هر روز و شب که از تو دلگیرم 
همان وقتهایی که حس میکنم 
زمین و زمان بر سرم آوار شده است 
با خودم میگویم 
از فردا جور دیگری خواهم بود 
از فردا دوستش نخواهم داشت٬٬٬٬
اما فردا که میشود 
باز روز از نو روزی از نو 
این بار جور دیگری شده ام
فقط کمی 
بیشتر و بیشتر دوستت دارم.

 دلتنگم 

درست مثل حالِ درختان شهریور 

که از ترس پاییز 

محکم دستِ برگ ها گرفته اند ...

اما 

امان از پاییز که رنگ هارا عوض می کند ...

عشق ها را عاشقانه تر می کند ...

زمین را تر می کند 

تنها را تنها تر ..

و دلتنگ را دیوانه ....

 بــخــشــــیــدمــــــتــ.....

همــــــــانــ روزے ڪــــــه تــنــــهایـــــم گــذاشــتــــیــ.....
همــــــــانــ روزے ڪـــــه فــهـــــــمــیــدم دیـــــگــر خــســتــه ایــ....
همــــــانــ لــحــظـــــــه اے ڪـــــه گــفــتـــــے مــیــخــواهے بــروے بــخــشــیــدمــتــ...

اما دلـــــــم را هرگــز نــمــے بــخــشــمــ.....
ڪه ایــنــگــونــه بــه ڪــســــــے دلــبـــــــســتــه ڪــه هیــچــــگــاه دوســتـــــش نــداشــتــ.....

 با من بیعت کن!

تا در غدیر ِ چشمانت؛

عالمی را

به رسالت تو،

مومن کنم...

حضرت ِ چشمهایِ مرد اَفکَن!

رسول ِ عشق های جانانه!

همه‌ ی شهر 
از این قصه خبر دار شدند

غصه ‌ی هجر منِ
خسته به یارم نرسید

رسم عاشق شدن
این است که تنها باشی

دلکم حوصله کن
گرچه به وصلت نرسید

گاهی دست خودم نیست 
می دانم ماندنی نیست 
گل سرخ 
اما هرثانیه برای گلبرگهایش نگرانم 
دست غریبه نا مهربان است و
قلب او ظریف 
کاش میفهمید دستی که به سمت او می آید برای چیدنش می اید 
اما من دوستش دارم .

زندگی با ماجراهای فراوانش،

ظاهری دارد به سان بیشه ای بغرنج و در هم باف

ماجراها گونه گون و رنگ وارنگ ست؛

چیست اما ساده تر از این، که در باطن

تار و پود هیچی و پوچی هم آهنگ است؟

من بگویم، یا تو می‌گویی

هیچ جز این نیست؟

تو بگویی یا نگویی، نشنود او جز صدای خویش

♥ ـ هی فلانی! زندگی شاید همین باشد

یک فریب ساده و کوچک

آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را

جز برای او و جز با او نمی‌خواهی...♥