آدم هایی هستند که دلبری نمیکنند...
حرفهای عاشقانه نمیزنند...
چیز خاصی نمی گویند که ذوق کنی...
آدمهایی که نمی خواهند عاشقت کنند...
اما عاشقشان میشوی!
ناخواسته دلت برایشان میرود...
این آدمها فقط راست میگویند
راست میگویند با چاشنی قشنگ "مهر"
لبخند میزنند نه برای این که توجهت را جلب کنند...
لبخند میزنند چون لبخند جزیی از وجودشان است...
لبخندشان مصنوعی نیست ، اجباری نیست
در لبخندشان خدا را میبینی...
این ها ساده اند
حرف زدنشان ...
راه رفتنشان...
نگاهشان...
ادعا ندارند،بی آلایشند،پاک و مهربانند...
"چقدر دوست دارم این آدم های بی نشان اما خاص را "