پاییـز فقط بویِ بارانُ صدایِ خـرد شدنِ برگ ها که نیــست...
تویِ هـرلحظه اش....
تویِ خنکایِ مهــر
و سردیِ آبان
و سوزِ آذرَش....
و تویِ قطره قطره یِ بارانش....
عطرِ رفتن پیچیده و پایِ مانــدن لغزیده است....
پاییــز که فقـط عاشقانـه نیست...
غمهایش
و رفتــن هایش...
غمگین ترینِ فصلنــامه هاست....

فراموشی کم کم در وجود آدم رخنه میکند،

اول یک لحظه فراموشش میکنی،

بعد یک دقیقه، یک ساعت، یک روز، یک هفته، یک ماه، یک سال،

و به خودت می‌آیی و میبینی که سال‌هاست که فراموشش کرده‌ای و

ساعت را نگاه میکنی

و تنها یک دقیقه گذشته است

عاشق تو به صد دلیل این دل مبتلای من
بوسه زنم به نقش تو تا بشوی جلای من

در طلبت تا به سحر چشمه ی شور میشوم 
سجده کنم به درگهت بگذری از جفای من

جان بدهم به پای تو گر بدهی مراد من 
زنده شوم به عشق تو گر بشوی برای من

عاشق عشق تو شدم ای نگهت قرار دل
گر نشوی نفس مرا، این بشود جزای من

وای به من اگر شبی در ره من قدم نهی 
تشنه ی آغوش توام ای همه ی هوای...

هیچ اندیشه ای زشت نیست؛
اندیشه ای که اجبار شود زشت میشود
هیچ فردی زشت نیست؛
فردی که زیبا نیاندیشد زشت میشود
انسانها همه با محبت اند؛
انسانی که اراده اش را تحمیل میکند، ظالم است
انسانها همه عاشقند،
انسانی که نیاموخته عشق بورزد، بیتفاوت است
انسانها همه خوشبخت اند؛
انسانی که در رویای خوشبختی دیگران بسر میبرد، احساس بدبختی دارد
انسانها همه شادند؛
انسانی که نیاموخته شادی را لمس کند، افسرده و غمگین است

اصالت یعنی : 

نتونی به کسی خیانت کنی، نتونی دل بشکنی، نتونی دورو باشی، نتونی آدما رو بازی بدی و ...

یعنی برای خودت یک چهار چوب محکم اخلاقی داشته باشی !

چهارچوبی که خودت ، با جهان بینی خودت ، برای خودت تعریف می کنی . 

بنابر این ، کسی که چهارچوب اخلاقی داره ، اصالت داره.

اصالت رو نه می شه به ارث برد ، نه می شه خرید ، نه می شه اداشو درآورد ، و نه می شه با بزک و دوزک ظاهری ، بهش رسید .

اصالت واقعی ، به محیط زندگی ما ، تربیت ;و "تلاش فردی ما برای دونستن;" ، و تغییر در جهت انسان بهتر شدن ، بستگی داره !!!

من همان خانه‌ی قدیمی‌ام
از همان که پنجره‌های هفت‌رنگش
رو به فیروزه‌ی حوض باز می‌شود
و نسترن‌ها عاشقانه دیوار را چسبیده‌اند
از همان خانه‌ها
که چهارزانوی مادربزرگ را دوست دارد
و انجیر بر شاخه‌های درخت
آواز می‌خواند
از همان‌ها
که کبوتری به سقفِ ایوانش لانه می‌سازد
و جوجه‌هایش تمامِ روز
با دهانی باز
در انتظارِ پرکشیدنِ مادرشان
جیرجیر می‌کنند
همان خانه‌ایی که از گریه می‌لرزد و
لولای وارفته‌ی درَش
تا باز شدن به روی تو دوام می‌آورد
من همان خانه‌ام که طاقچه‌ی کنجِ اتاقم
جانمازِ مادرم را در آغوش گرفته است
و آیینه و شمعدانِ نقره‌ای را
به شانه‌اش دوست دارد
و آرام نفس می‌کشد
تا بر زمینِ مهربانم قدم گذاری
و سینی چای را
بر گل‌های قالی به سمتت بکشی

دست بر شانه‌‌ام بخندی و
لب از دوست‌داشتنم برنداری
و شب برایم همان باشد
که تا سحرهای چند سالِ بعد
ماه را در کاشیِ حوض و
آسمان را در چشم‌های تو ببینم
و خسته می‌شوم
خسته می‌شوم
اگر یک‌روز ماه را در نگاهت نبینم
و آسمان از حافظه‌ی حیاطم برود
باران ببارد
و من به‌ سختی اشک بریزم
و تکه‌های سقفم را
بر سرِ نبودنت آوار کنم
که فروریختنِ تکه‌های این دل ،
آغازِ ویران‌شدگی‌ست

دوست دارم با تو باشم عیب این خواهش کجاست؟
باتو بودن ، شعر خواندن، کس نگفته نا بجاست

از تو گفتن یا شنیدن ازلبت ، تا خواب صبح
حرف های عاشقانه با تو گفتن کی خطاست؟

لب به لب، لبریزعشقت ،گرشود احساس من
بازیِ شب زنده داری با لبانت ، دلرباست

مست ومدهوشم کنی با غمزه ای حتی به چشم
دل به اعجازدو چشمت بس به می، بی اشتهاست

دوست دارم با تو گویم از کلامی با سه حرف
عین وشین وقاف ودیگرهیچ حرفی.،کین رواست

قصدم ای یار این نبود کزتو، سراید این غزل
عشق پاکت بی محابا زد به دل این حرف راست

#امیر_شهبازی

زلف بر بــــاد مـــده تا ندهی بر بـــادم
نــاز بنیـــــاد مکن تــا نکنی بنیـــــادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سـر مکش تا نکشد سـر به فلک فریــادم

زلــف را حلقـه مکن تا نکنی در بنــــدم
طـــره را تـــاب مده تا ندهی بر بـــادم

یـــار بیگانه مشـو تا نبـــری از خویشم
غم اغیــار مخــور تـا نکنی ناشـــــادم

#غزلیات_حافظ

دیوانه منم. . .
که هربار مرا از خود می رانی
بازهم عاشقانه می خواهمت
همانی که مدت هاست
بدخلقی هایت را به دل نمی گیرد

دیوانه منم
که در نبودنت
شبی هزاربار می میرم و زنده می شوم
همان که
دل کندن را بلد نیست
آری دیوانه منم . . .

جایی نوشته بود :
با دیوانگان مهربان باشید
آنان را دوست بدارید
درعجبم
چرا تو دوستم نداری . . !
من که دیوانه ای بیش نیستم . . .

تاسوعا وعاشورا تمام شد
به خانه هایتان بروید.
مهیا شوید برای آنچه بوده اید.
حسین را هم درون پستوهایتان پنهان کنید تا سال دیگر.
چون علم و کتل و نخل و زنجیرهایتان.
اکبر و اصغر و قاسم و عباس را هم!
عباس را نه!
به کارتان می آید.
برای قسم خوردنتان هنگام دروغ‌.
برای گاه خطرهایتان.
زمانی که میخواهید سر دیگری را کلاه بگذارید و شاهدی میخواهید.
فردا صبح هم کرکره مغازه هایتان را بالا بدهید.
در بنگاههایتان را باز کنید و یک لایتان را چهارلا حساب کنید.
کلاه هایتان را آماده کنید برای اینکه دوباره تا خرخره سرمردم بگذارید.
آنچه این روزها خرج نذری هایتان کردید، خرج شربت و چای و مرغ و برنجتان، به یکباره جبران کنید 
بروید و حسین و دردهایش را به حال خود بگذارید.

خسته ام اما بخواهی، تکیه گاهت می شوم
بین تنهایی ِ آدم ها، پناهت می شوم 
یک شب از دنیا به عشقت، دست ِ خود را می کشم
در هوای خانه ای تاریک، ماهت می شوم 
تا نگاهم می کنی از شوق، می ریزد دلم
خیره در آئینه ی، چشم سیاهت می شوم
با تو دنیا تیره و تاریک هم، باشد خوش است
تو فقط عاشق بمان ... فانوس راهت می شوم
گاه ابرم ... گاه باران ... گاه شیرین ... گاه تلخ ...
همدم حال و هوای، گاه گاهت می شوم 
بی تو مردن آخرین درد من از، این لحظه هاست
در کنار تو شبی از مرگ، راحت می شوم.....

گاهی باید....

گاهـــــے آنلاینـــــیم

بـــــے هیچ دلیلـــــے

نـہ ڪســـــے هست ڪہ حرف بزنــے

نـہ چیزۍ هست ڪہ بنویســـے

گاهـے تۅے دنیاے حقیقـے ڪہ ڪم میارے

میاے تۅے دنیاۍ مجازۍ

ڪہ شاید حضورت حس بشـہ

شاید یڪے بفهمــہ هستـــے

گاهـے تنها جایــے ڪہ میتونـے باشـے

همین دنیاۍ مجازی

اگـہ توے زندگیت...
یه دوست خوب داشته باشـے
خیلے خوبـہ...
حالا اگہ اون 
دوستت همسـرت باشـہ؛
خوشبخت ترینے...
پس اول سعی ڪن 
خودت براے همسرت؛
بهتریـن دوست باشے...

دلم‌...
نگاهت را میخواهد،
اندکی هم لبخندت،
تاباور کنم،زندگی زیباست!
کمی هم دوستت دارم...
گفتنت را،برای زنده ماندنم!
میبینی چه کم توقع ام...

هر روز و شب که از تو دلگیرم 
همان وقتهایی که حس میکنم 
زمین و زمان بر سرم آوار شده است 
با خودم میگویم 
از فردا جور دیگری خواهم بود 
از فردا دوستش نخواهم داشت٬٬٬٬
اما فردا که میشود 
باز روز از نو روزی از نو 
این بار جور دیگری شده ام
فقط کمی 
بیشتر و بیشتر دوستت دارم.

 دلتنگم 

درست مثل حالِ درختان شهریور 

که از ترس پاییز 

محکم دستِ برگ ها گرفته اند ...

اما 

امان از پاییز که رنگ هارا عوض می کند ...

عشق ها را عاشقانه تر می کند ...

زمین را تر می کند 

تنها را تنها تر ..

و دلتنگ را دیوانه ....

 بــخــشــــیــدمــــــتــ.....

همــــــــانــ روزے ڪــــــه تــنــــهایـــــم گــذاشــتــــیــ.....
همــــــــانــ روزے ڪـــــه فــهـــــــمــیــدم دیـــــگــر خــســتــه ایــ....
همــــــانــ لــحــظـــــــه اے ڪـــــه گــفــتـــــے مــیــخــواهے بــروے بــخــشــیــدمــتــ...

اما دلـــــــم را هرگــز نــمــے بــخــشــمــ.....
ڪه ایــنــگــونــه بــه ڪــســــــے دلــبـــــــســتــه ڪــه هیــچــــگــاه دوســتـــــش نــداشــتــ.....

 با من بیعت کن!

تا در غدیر ِ چشمانت؛

عالمی را

به رسالت تو،

مومن کنم...

حضرت ِ چشمهایِ مرد اَفکَن!

رسول ِ عشق های جانانه!

همه‌ ی شهر 
از این قصه خبر دار شدند

غصه ‌ی هجر منِ
خسته به یارم نرسید

رسم عاشق شدن
این است که تنها باشی

دلکم حوصله کن
گرچه به وصلت نرسید

گاهی دست خودم نیست 
می دانم ماندنی نیست 
گل سرخ 
اما هرثانیه برای گلبرگهایش نگرانم 
دست غریبه نا مهربان است و
قلب او ظریف 
کاش میفهمید دستی که به سمت او می آید برای چیدنش می اید 
اما من دوستش دارم .

زندگی با ماجراهای فراوانش،

ظاهری دارد به سان بیشه ای بغرنج و در هم باف

ماجراها گونه گون و رنگ وارنگ ست؛

چیست اما ساده تر از این، که در باطن

تار و پود هیچی و پوچی هم آهنگ است؟

من بگویم، یا تو می‌گویی

هیچ جز این نیست؟

تو بگویی یا نگویی، نشنود او جز صدای خویش

♥ ـ هی فلانی! زندگی شاید همین باشد

یک فریب ساده و کوچک

آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را

جز برای او و جز با او نمی‌خواهی...♥ 

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست

سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست

دل من اگر که از عشق نصیبی دارد

حضرت عشق به من لطف عجیبی دارد

بگذارید، بگذارید که بیمار بماند این دل

با تب عشق دلم حال غریبی دارد

لحظه میمیرد و من آخر سر میپوسم

عشق ای ناجی من دست تو را میبوسم

بی وجود تو سعادت نشود حاصل من

تا نفس هست تو ای عشق بمان در دل من

شور دیدار تو اگر شعله به دل‌ها بكشد
رود را از جگر كوه به دریا بكشد

گیسوان تو شبیه ‌است به شب اما نه!
شب كه اینقدر نباید به درازا بكشد

خودشناسی قدم اول عاشق شدن است
وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بكشد

عقل، یكدل شده با عشق، فقط می ‌ترسم
هم به حاشا بكشد هم به تماشا بكشد

زخمی كینه‌ ی من! این تو و این سینه‌ی من
من خودم خواسته‌ام كار به اینجا بکشد

یكی از ما دو نفر كشته به دست دگری‌است
وای اگر كار من و عشق به فردا بكشد

حال با پای خودت سر به بیابان بگذار
پیش از آنی که تو را عشق به صحرا بکشد

#فاضل نظری

#غزل جدید

اصلا قرار نیست کـــه سر خم بیاورم
حالا که سهم من نشدی کم بیاورم
دیشب تمام شهر تو را پرسه میزدم
تا روی زخمهـــای تـــو مرهم بیـاورم
میخواستم که چشم تو را شاعری کنم
امّا نشد کــــه شعــــر مجسم بیــــاورم
دستم نمی رسد به خودت کاش لااقل
می شد تــــو را دوباره به شعرم بیاورم
یادت که هست پای قراری که هیچ وقت.....
میخواستم برای تــــو مریـــــم بیاورم؟
حتی قرار بود که من ابر باشم و
باران عاشقانـــه ی نم نم بیاورم
کلّــی قرار با تــــو ولی بی قرار من
اصلا بعید نیست که کم هم بیاورم
اما همیشه ترسم از این است٬ مردنم
باعث شود بـــه زندگیت غـــــم بیــاورم
حوّای من تو باشی اگر٬ قول میدهم
عمراً دوباره رو به جهنّـــــم بیاورم
خود را عوض کنم و برایت به هر طریق
از زیــــر سنگ هم شده٬ آدم بیــــاورم
بگذار تا خلاصه کنم٬ دوست دارمت
یا باز هـــم بهــــانه ی محکم بیاورم؟

نمکین هستی و قندی، نه به این و نه به آنت
نه به دریاچه یِ قم، نه به گزِ نصفِ جهانت

شده آیینه حسودت که چنین ناز و قشنگی
حق بده قرصِ قمر اینهمه باشم نگرانت

چشم بادامی و آویزه یِ گوش ات شده گردو
مویِ تو فندقی و پسته شکرخندِ دهانت

جعبه آرایشی از عشوه و لبخند طلب کن
تا بگوید چه میاید رژِ قرمز به لبانت

گُلِ رویِ تو و مویِ تو و بویِ تو بنازم
شده پروانه به پروانه عجب رقص کنانت

برف پیراهنِ شال ابریِ گُل دامنه یِ مه!
ای فدایِ قد و بالایِ سهند و سبلانت

دشتی از خوشخط وخالان،مژه برگشته غزالان
صفی از سرمه کشیده همگی چشم چرانت

بوسه دادی به من از دور و همه شهر خبر شد
وای از دستِ نسیمی که شده نامه رسانت

عشق یعنی چه به آواز بهار و به شکفتن
دلخوشم با تو و با خش خش تصنیف خزانت

باز نقاشیِ من با کلماتم غزلی شد
تا نگویی پس از این از هنرِ فرشچیانت

#شهراد_میدری

گر "منطقی" داشت درونش،
مجنونِ قصه که دیوانه نمیشد؛
فرهادِ بیچاره که آواره نمیشد؛
رهِ "قلب" برگزیدن هم، جایز نمیشد؛
در قصهٔ تاریکِ من و تو؛
عقل ماند و 
پایان رهِ عشق؛
که "منطق" یارَش نمیشد...

#آرین_حیرانی

اگر آن لبخندت 
که شهر بر هم میزند را دیدم
چه کنم!
موهای باز ریخته بر تختت
که دل افسون میکند را دیدم
چه کنم!
گیرم لبخندت بگرفتی از لبهایت
خرمن موهایت را هم
به زیر شال سبزی پنهان کردی
من با 
شبی که در چشم هایت موج میزند
چه کنم؟

بیا باهم رنگ کنیم دنیا را

تو از رنگ دلت ببخش

من از رنگ عشقِ تو

تا همه ببینند برای اولین بار

رنگ زیبای زندگی را...

ڪاش‌بودی‌تادلـم‌تنھانبود
تااسیرغصه‌ی‌فردانبود

ڪاش‌بودی‌تابرای‌قلب‌من
زندڪَی‌اینڪَونه‌بی‌معنانبود

ڪاش‌بودی‌تالبان‌سردمن
قصه‌ڪَوی‌غصه‌ی‌فردانبود

من بهایی بیشتر از سوختن پرداختم

از جهانی دل بریدم با تو امّا ساختم

مرکبی جز عشق تاب این هیاهو را نداشت

سوی این فرجام مبهم تا بخواهی تاختم

شهره ی پرهیز بودم روزگاری دورتر

پیش چشمان غزلخیزت سپر انداختم

از یقین کهنه ی دیروزها چیزی نماند

من به پای عشق کافرکیشت ایمان باختم

حیرتم افزودی و بیگانگی آموختی

حال می بینم که آری جز تو را نشناختم

حرفمان که میشد،
اســـترس تمامِ وجودم را فرا میگرفت...
نکند از دستش بدهم؟
نکند من بمانم و کوهی از خاطره؟
نکند منی که بعدِ عمری دل باختم،بشکند دلم!
نکند تمامِ دو نفره هایمان را با دیگری تکرار کند؟
تماس هایم بی پاسخ میماند ومنفورترین صدای دنیا
در گوشم تکرار میشد؛
"مشترکِ مورد نظر پاسخگو نمیباشد"
برایش مینوشتم؛
آدمیزاد است دیگر جانم بحث میکند
فرقی نمیکند مقصر کیست
همین که بحث میکنیم یعنی،
قلبمان هنوز برای هم میتپد
یعنی مهم است برایمان که شبیه یکدیگر شویم!
ارسال کردم و خواند
ولی جوابی نداد
باز نوشتم؛
-جانم؟
باز هم خواند و جواب نداد
-عزیز دل...؟
سکوت بود و سکوت!
و هیچ چیز لعنتی تر از بی پاسخ گذاشتنِ پیام نیست

قدیم ترها خودمان را قانع میکردیم که شاید پیغامم نرسیده باشد
و هی ارسال میکردیم و ارسال...
حالا اما این تکنولوژیِ لعنتی همان اندک دلخوشی را هم از ما گرفت و
با وقاحتِ تمام به ما میفهماند که ؛
خواند و پاسخ نداد
که خواند و تحقیر کردنِ تو را ترجیح داد
لعنت به تکنولوژی
لعنت به پیغامهای بی جواب...

#علی_قاضی_نظا

به كسي كينه نگيريد
دل بي كينه قشنگ است
به همه مهر بورزيد
به خدا مهر قشنگ است
دست هر رهگذري را بفشاريد به گرمي
بوسه هم حس قشنگي است
بوسه بر دست پدر
بوسه بر گونه مادر
لحظه حادثه بوسه قشنگ است
بفشاريد به آغوش عزيزان
پدر و مادر و فرزند
به خدا گرمي آغوش قشنگ است
نزنيد سنگ به گنجشك
پرگنجشك قشنگ است
پرپروانه ببوسيد
پر پروانه قشنگ است
نسترن را بشناسيد
ياس را لمس كنيد
به خدا لاله قشنگ است
همه جا مست بخنديد
همه جا عشق بورزيد
سينه با عشق قشنگ است
بشناسيدخدا
هر كجا ياد خدا هست
هركجا نام خدا هست
سقف آن خانه قشنگ است

#فریدون_مشیری 

عاشقم…..
اهل همین کوچه ی بن بست کناری ،
که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ،
تو کجا ؟
کوچه کجا ؟
پنجره ی باز کجا ؟
من کجا ؟
عشق کجا؟
طاقتِ آغاز کجا ؟
تو به لبخند و نگاهی ،
منِ دلداده به آهی ،
بنشستیم
تو در قلب و
منِ خسته به چاهی……
گُنه از کیست ؟
از آن پنجره ی باز ؟
از آن لحظه ی آغاز ؟
از آن چشمِ گنه کار ؟
از آن لحظه ی دیدار ؟
کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت ،
همه بر دوش بگیرم
جای آن یک شب مهتاب ،
تو را یک نظر از کوچه ی عشاق ببینم..

#فریدون_مشیری

گاهـــے
کسانــے که هزاران فرسنگ
از شما فاصله دارند،
می توانند احساس بهتری 
نسبت به کسانی که 
دقیقا کنارتان هستند،
در شما ایجاد کنند...!

حتما کسی را در زندگی دوست بدارید . چیزی را ، حتی ! فرصت بسیار کم است .
همین که چشم هامان را ببندیم و روی تخت دراز بکشیم ، دیر یا زود خوابمان میبرد و یک روز کمتر عاشق بوده ایم . اما قرار هم نیست دلمان را خرجِ بیهوده کنیم ...
آدم ها گاهی از نگرانیِ گلدانِ آب نخورده ، سفر را دیرتر می روند !
دلبستگی آدم را بزرگ می کند . حتما قرار نیست آدم به آدم عاشقی کند ...
جمعه ، برای کسانی که دوست داشتن بلد نیستند غمگین است ..!

#صابر_ابر

سجاده ات را
بگیر سمت بی کسی های خدا
سرت را آنقدر پایین نگه دار
که چشمت به حواس از نفس افتاده اش نیافتد
دستت که به دامنش رسید...
از عفت بر باد رفته دنیا بگو
گریه هایت را کش بده
تا دوباره خدا بودنش را باور کند
تا شاید دستی به سر و روی دنیا بکشد
فقط یادت باشد
به روی خودت هم نیاوری
کسانی روی غیبتش آنقدر حساب کرده اند
که صندلی خالی اش را 
وجب به وجب سند زده اند ... !
خدایا معصومیت کودکی را به ما بازگردان ...

همیشه برای من سوال است که چرا همه ی آدم ها از یک تقویم مشترک استفاده می کنند
من سال هاست ایمان آورده ام که هر آدمی تقویم خودش را دارد 
هر‌وقت به تقویم نگاه می کنم تعجب می کنم
روزها و شب های مهمی‌ را تقویم ها فراموش کرده اند
روزهایی که ما اندازه ی تمام عید ها در دلمان جشن گرفته ایم
یا حتی شبهایی که تا صبح گریسته ایم
می شناسم‌ آدم هایی را که اول زمستانشان بهار بوده 
می شناسم آدم هایی را که بهارشان سرد گذشته
هستند کسانی که روز طبیعت آرزوهایشان سوخته 
هستند کسانی که روز مقاومت زندگیشان را باخته اند 
هستند کسانی که روز جوان با یک خبر پیر شده اند
کاش هر کس تقویم خودش را داشت 
تقویم را باز می کرد
به تاریخ امروز نگاه می کرد
یادش می افتاد سال ها پیش در چنین روزی چه اتفاقاتی افتاده 
یادش می افتاد امروز چه روزی ست
یادش می افتاد عید است یا وفات
تقویم ها دروغ می‌گویند 
شاید عید من وسط پاییز باشد

یکــــــــــــــ دقیقه سکوتــــــــــــ !
بخــاطــــرِ تمــامِ آرزوهایــــی کــه در
حـــدِ یکـــــ فکـــر مانـــدنــد!!!
بخاطـــــرِ شبـــــــ هایـــی که با انـــدوه سپری کـــردیـــم ...
بخاطـــرِ قلبـــی که زیر پای کسانی که دوستشان داشتیم لِه شــــد ...!
به خاطــــرِ چشمانـــی که همیشه بارانی
ماندنــــد!!!
یکــــــــــــــ دقیقــه سکوتـــــــــــ!
به احترامِ کسانی که شـادی خــود را ...
با ناراحتــــــ کردنمان به دست آوردنــد!!!
بخاطرِ صداقتـــــــ که این روز هــا وجودش فراموش شده استــــــ ...
بخاطـــرِ محبّتــــ که بیشتر از همه مورد منت واقع گردیـــد!!!
یکــــــــــــ دقیقه سکوتـــــــــــــ !!!
به خاطـــرِ حرف هایــــی که هیچ وقتـــــــ گفته نشـــد!!!

برای احساسی که همیشه نادیــــــده گرفته شــــد !..............?


بگذآر سُ _ ک _ و _ تـ قآنون زندگی مَن بآشد...

وَقتی وآژِه هآ دَرد رآ نِمی فَهمند....

سکوتـــــــــــــ ...

و دیگر هیچ نمی گویم ...!

که این بزرگترین اعتراض دل من استـــــــــ ـ

سکوت را دوستـــــــــ دارم

به خاطر ابهت بی پایانشـــــــ ....

شنیدے میگن عَلَف باس به دھن بزی شیرین بیاد؟
پس . . .
♚واس ما شـــــیـــــرینکاری نکن عَـــزیزم♚
گــــــرگـــــــا گـــیــــــاہ خوار نـــــیــــســـتن
.
.
.
سَــنـگــینــه هًـضـْمِ مَــــن بَــرات…
بِـکِش کِـــنـــــار
مِـــرْســـی فَــدات….
.

برای دیدن ادامه متن به ادامه ی مطلب بروید...

حال ما با دود و الکل جا نمی اید رفیق

زندگی کردن به عاشق ها نمی اید رفیق

روحمان ابستن یک قرن تنها بودن است

طفل حسرت نوش ما دنیا نمی اید رفیق

دستهایت را خودت " ها " کن  اگر یخ کرده اند

از لب معشوقه هامان " ها " نمی اید رفیق

هضم دلتنگی برای موج اسان نیست

اب دریا بی سبب بالا نمی اید رفیق

یا شبیه این جماعت باش یا تنها بمان

هیچ کس سمت دل زیبا نمی اید رفیق

هر چه انسان تر باشیم زخمها عمیق تر خواهند بود..
هرچه بیشتر دوست بداریم.. بیشتر غصه میخوریم.. بیشتر فراق خواهیم کشید.. و تنهایی هایمان بیشتر خواهند شد.. شادی ها لحظه ای و گذرا هستند.. شاید خاطرات بعضی ازآنها تا ابد در یاد بماند..
اما رنجها داستانشان فرق میکند.. تا عمق وجود آدم رخنه میکنند.. و ما هرروز با آنها زندگی میکنیم..
انگار که این خاصیت انســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــان بودن است