روی کاغذ نوشتم : دست هـــای تو …

و روی آن دست کشیدم !

روی کاغذ نوشتم : شانـــه های تو …

و سر بر شانه ات گذاشتم !

روی کاغذ نوشتم : چشــــم های تو …

و یک دل سیر تماشایشان کردم !

هر صبح …

با مشتـــی کاغذ در آغوشم …

از خواب  تـــو بیدار شدم !

و اینک

روی همــــان کاغذ قـــدیمی

می نویسم :

من …

از این زندگـــی کاغذی خسته ام !

مــــی شود یک شب خوابید ،

و صبــح

با خبــر شد ، غم ها را از یک کنــار به دور ریخته اند ؟!

که اگـــر اشکی هست …

یا از عمــق شادمانی دلی بی درد است ؛

یا از پــس به هم رسیدن های دور …

یا گـــریه ی کودکی

که دست بی حواسش ، بادبادکـــی را بر باد می دهد !

کــاش مــی شد

یک صبــح

کسی زنگ خانه هامان را بــزند بگــوید :

با دست پـــر آمده ام …

با لبــخند ،

با قلب هایی آکنده از عشــق های واقعی .

از آن ســـوی دوست داشتن ها …

آمده ام بمــانم و …

هـــرگز نروم !!

تا بال نداشته باشم؛

قفس تنگ نیست…!

گاهی "تو"…

گاهی غم "تو"…

گاهی یاد "تو"…

…

آخر این "تو" کار مرا تمام می کند!

نمی دانم چرا اینگونه است؟

وقتی نگاه عاشق کسی به توست

می بینی اما

دلت بسته به مهر دیگری است

بی اعتنا می گذری

و عاشقانه به کسی می نگری

که دلش پیش تو نیست

دیکتــــه روزگار

نبودنت را برایم دیـکتــــــه می کنــــد

و نـُمره من

بـاز می شود . . . صــفــــــــر !

هنــــــوز . . .

نـبودنـت را . . . یـاد نگرفتــــه ام